Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

δημοκρατικός διάλογος με τη Χρυσή Αυγή; Όχι δεν θα πάρω! (περίληψη Δ. Ψαρρά, "Τα ΜΜΕ και η Χ.Α."

Ψευτοδίλημμα: μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστούν οι αμφιβολίες βασισμένες σε δημοκρατικές πεποιθήσεις για το αν αφήνουμε τη Χ.Α. να μιλάει στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού διαλόγου. Η δημοκρατία είναι μια σύμβαση, μια συμφωνία που κάνουμε όλοι μας βασισμένη σε συγκεκριμένες αρχές. Δεν παίζεις μονόπολη με κάποιον που δεν σέβεται τους κανόνες του παιχνιδιού. Όσοι δεν σέβονται τη δημοκρατία δεν μπορούν να την επικαλούνται! Και οποιοσδήποτε θέλει να θεωρείται δημοκράτης πρέπει να προστατεύει τη δημοκρατία από όσους την απειλούν. Ο δημοκρατικός διάλογος μπορεί να γίνεται μόνο από όσους σέβονται τη δημοκρατία και το διάλογο, που σημαίνει απόλυτο αποκλεισμό από τη διαδικασία σε φασιστικές και νεοναζιστικές ομάδες.

Στο πλαίσιο αυτό, κάνω παρακάτω μια περίληψη του πολύ ενδιαφέροντος άρθρου του Δημήτρη Ψαρρά, Τα μέσα ενημέρωσης και η Χρυσή Αυγή (TVXS, 9/4/2012). Όπως θα ισχύσει για όλες τις περιλήψεις που θα δημοσιευτούν σε αυτό το μπλογκ, είναι προτιμότερο να διαβάσετε το αρχικό κείμενο.

Ο παλιός συνεργάτης του Ιού της Ελευθεροτυπίας θέτει το παραπάνω ψευτοδίλημμα (δίνουμε ή όχι το λόγο στη Χρυσή Αυγή) στο χώρο των ΜΜΕ, όπου η υποτιθέμενη ανάγκη για ενημέρωση και υπεράσπιση του δημοκρατικού διαλόγου δίνει βήμα στους εχθρούς της δημοκρατίας και του διαλόγου. Ο Δ. Ψαρράς βλέπει σε αυτή τη στάση το κυνήγι της τηλεθέασης/ακροματικότητας/αναγνωσιμότητας, μια υποβόσκουσα συμφωνία με τις θέσεις και τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, και την ανοχή του συστήματος βασισμένη στις βαθιές ρίζες της ακροδεξιάς στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό. Θεωρεί ότι η αύξηση του μεριδίου της Χ.Α. στις δημοσκοπήσεις για πρόθεση ψήφου οφείλεται εν μέρει ακριβώς σε αυτή την προβολή και όχι το αντίθετο, όπως υποστηρίζουν τα ΜΜΕ (ότι δηλαδή φιλοξενούν τη Χ.Α. ακριβώς επειδή έχει ανεβεί στις δημοσκοπήσεις). [Υπό αυτή την οπτική, η προβολή του λόγου της Χ.Α. σε πανελλαδικά ή τοπικά μέσα με τη φιλοξενία υποψηφίων της κρίνεται τουλάχιστον εγκληματική].

Στην ψευτοϋποστήριξη του δικαιώματος στην ενημέρωση με την προβολή του λόγου και της υποτιθέμενης φιλανθρωπικής δράσης της Χ.Α. [πώς μπορεί να ερμηνευτεί αυτή η προβολή όταν αντί να συνοδεύεται από τις εγκληματικές επιθέσεις της Χ.Α. και των παγίδων στο λόγο της, εμφανίζει φουσκωτούς με τσάντες σουπερμάρκετ που καταγγέλλουν τις μνημονιακές πολιτικές;], ο Δ. Ψαρράς λέει αυτό που είναι γνωστό σε όλους τους υπόλοιπους: η ψευτοενημέρωση αφενός αποσιωπά την εγκληματική δράση της οργάνωσης και τα πάμπολλα εγκλήματα για τα οποία έχουν καταδικαστεί μέλη της και αφετέρου καλύπτει τις φιλοφασιστικές προτιμήσεις των ΜΜΕ. Αυτές περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα φιλοφασιστικού και ρατσιστικού λόγου που αποκαλύπτεται στα μονομερή ρεπορτάζ για την εγκληματικότητα των μεταναστών [θα προσέθετα και την ακαθαρσία και τις αρρώστιες. Δεν έπεσε ως βόμβα η "υγειονομική βόμβα". Προετοιμαζόταν καιρό πριν], την ανασφάλεια και την ελλιπή αστυνόμευση (κενό που υποτίθεται έρχονται να καλύψουν οι χρυσαυγίτες και λοιποί παρατρεχάμενοι), ένα λόγο που καλλιεργεί την πεποίθηση ότι ακραίες καταστάσεις ζητάνε ακραίες λύσεις, στρώνοντας το δρόμο για τη Χ.Α. Ανάμεσα στους λαμπρούς αυτούς υπηρέτες της καλής δημοσιογραφίας υπάρχουν και κάποιοι που ανοιχτά υποστηρίζουν την Χ.Α.: το άρθρο κατονομάζει το Kontra Channel, τον Σπίνο στο Extra 3 [ούτε ήξερα ότι υπάρχουν αυτά τα δύο κανάλια] και φυσικά τον Καρατζαφέρη. Και στη συνέχεια βάζει τα πράγματα στη θέση τους: η προστασία είναι προπαγανδιστικός μύθος. Η μόνη προστασία που παρέχει η Χ.Α. είναι αυτή των μπράβων σε μαγαζιά, και φέρνει το παράδειγμα του Χρήστου Ρήγα (δεν αναφέρει το όνομα), μπράβου, ιδιοκτήτη καφέ μπαρ απέναντι από την είσοδο του Άγιου Παντελεήμονα στην ομώνυμη περιοχή, υποψήφιου βουλευτή και περιφεριάρχη Δ. Ελλάδας με τη Χρυσή Αυγή που συνελήφθη το 2011 για διπλή δολοφονία με πληρωμένο συμβόλαιο.

Όσο για τους δήθεν κανόνες του δημοκρατικού διαλόγου σύμφωνα με τους οποίους κανείς δεν πρέπει να φιμώνεται, το άρθρο σημειώνει ότι συνιστά πανευρωπαϊκή πρωτιά το ότι μια ναζιστική οργάνωση με εγκληματική δράση μπορεί ως νόμιμο κόμμα να διεκδικεί είσοδο στη Βουλή. Δεν πρόκειται για την έκφραση απόψεων: οι τύποι είναι εγκληματίες. Φυσικά ακόμη και βαρυποινίτες μπορούν να πάρουν δημόσια το λόγο, χωρίς όμως κανείς να εγκωμιάσει δημόσια τα εγκλήματά τους ούτε θα τους ζητήσει να το κάνουν οι ίδιοι. "Αλλά η εκλαϊκευση του Mein Kampf για μεσημεριανάδικο πάει πολύ να θεωρείται «δημοκρατικός διάλογος»."

Ο Δ. Ψαρράς ερμηνεύει την ανοχή του συστήματος στις βαθιές ρίζες που έχει η ακροδεξιά στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό. Αντίθετα με ό,τι συνέβει σε άλλες χώρες της Ευρώπης, η Ελλάδα δεν πέρασε φάση εκδημοκρατισμού: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο πέρασε σε ένα "ιδιότυπο μετεμφυλιακό κράτος" που οδήγησε στη δικτατορία [εδώ ο Δ. Ψαρράς δεν συνεχίζει στη Μεταπολίτευση, κατά την οποία πολλά κομμάτια του κρατικού μηχανισμού παρέμειναν τα ίδια μετά τη δικτατορία]. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η σχέση της Χ.Α. με την αστυνομία "όπου δεν παρατηρείται μόνο η αυτονόητη απήχηση ακροδεξιών ιδεών σε ένα σώμα που ασκεί εξ επαγγέλματος βία σε εργαζόμενους", αλλά η Χ.Α. χρησιμοποιείται συστηματικά από τις δυνάμεις καταστολής, καθώς οι χρυσαυγίτες μπορούν ελεύθερα να ασκούν μεγαλύτερη και αγριότερη βία.

Για όλα τα παραπάνω, το άρθρο καταλήγει ότι κανένας διάλογος δεν είναι δυνατός με τους νεοναζί. "Φυσικά όσοι αισθάνονται πολιτική συγγένεια με τον φίρερ της Χρυσής Αυγής μπορούν ελεύθερα να τον καλούν στις εκπομπές τους ή να τον προβάλλουν στις στήλες τους. Αλλά ας μην επικαλούνται την ανάγκη «διαλόγου» ή την «ελευθερία των απόψεων» γιατί η προπαγάνδιση των πογκρόμ δεν είναι «άποψη», είναι «εγκωμιασμός εγκλήματος»."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Κάνε ένα σχόλιο ή στείλε κάτι ενδιαφέρον που διάβασες για τη Χρυσή Αυγή και το νεοναζισμό στην Ελλάδα